AİLE OLMANIN ÖNEMİ 2

Bir şehir kadar kalabalık bir şehir kadar yalnızdır bu şehrin insanları. Yılların hayata getirmiş olduğu sıcaklık, samimiyet artık yok olmuş vaziyette. Eski yılların insanlara bıraktığı iz bambaşkaydı. O zamanın insanları bir çiçeğe verdiği sevgiyi, bir annenin verdiği merhameti ile seslenirdi. Birbirleriyle muhabbet ederken yüzlerinde olan tebessümlü halleri ile sıcacık yüreklerine dokunarak,  derin bir iz bıraktılar. Muhabbet dergâhında hazinesi geniş gönüllerde bulundular.

 Umut dolu yarınlarla kucak dolusu sevgilere bezeyerek işleyen insanlar, bu zamanda yaşayan gençlerimizi yetiştiren aile fertleridir. Her ailede böyle sıcaklık, samimiyet, muhabbet maalesef bulunmuyor. Bu muhabbet dergâhına giren insanların yetiştirilme tarzından kaynaklıdır. Çünkü her birey evladına ektiği tohumun filiz vermesini ister. Fakat bunun için toprağı verimli ise hasadı bol olur. Aile bireyleri için önemli olan kendi çocuğuna verdiği eğitimdir. Pekâlâ, eğitim nerede başlar hiç düşündünüz mü?  Bir çocuğa verdiğimiz eğitim nasıl olmalı?

Verilen öğütler nasihatler kızarak mı veya kendi davranışlarımızla göstererek verdiğimiz örneklerle mi olmalı? Bizim çizdiğimiz yol bir aile bireyi olarak çok mühimdir. Gösterdiğimiz her davranış bize misliyle nasıl işlenmişse öyle geri dönecektir. Çocuğunuza gösterdiğiniz yolda rengârenk çiçeklerde açtırabilirsiniz. Veya çakıl taşları da döşemiş olabilirsiniz. Bu yoldan geçerken ne yapmalıyım? Nasıl olmalıyım? Düşünceleri içerisinde olduğunuzu düşünüyorum. Yapmanız gereken başka insanların içerisinde, herhangi yanlış bir davranışında evladınıza kızarak, aşağılanmış ezilmiş gibi hissettirmeyin. Her istediği ne varsa önüne dizmemeniz gerekir. Çünkü siz bunu yaparsanız devamlı aynı beklentide olacaktır.

Eskiden diye bir cümleyle başlayarak sanki bir gelenekmiş gibi süre gelen konuşmalar anne baba arasında fazla olur.  Ve bu konuşmalar hiçbir gencin hoşuna gitmez. Hatta o konuşmaları çoğullukla kâle almazlar. Bugünün yaşam tarzı başkadır. Tüm aile bireylerine diyorum ne ektin ki, ne biçeceksin.... Hayatta herkes tohumuyla serpilir, kökünden filizlenir. O yüzden attığınız her adımınıza dikkat etmeli, ona göre hareket etmelisiniz. Hiçbir şey dört dörtlük olamaz. Aile olarak kurulan sevgi bağı çok mühimdir. Çocuklar devamlı telefon, bilgisayar, televizyon, istiyorsa bunun da çözümü var. Eğlenecekleri aktiviteler bulmalısınız.

Gözlemlediğim kadarıyla birçok gencimiz de aile sevgisini tadamadığı için, kendini yalnız hissediyor ve sevgileri başka yerde arıyor. Bu daha vahim ve üzücü. Yalnızlığın hüküm sürdüğü sevgiden, anne şefkatinden mahrum kaldıkları bir dünyada yaşam sürüyorlar. Kendi iç dünyalarında hissettikleri eksiklik onları yalnızlığın kollarında, kasırgalı hayatın zirve doruklarında olma noktasına getiriyor. Yalnız olmayı onlar tercih etmiyor. Bir sıcaklık, sevgi, mutlu olmayı dileseler de, yaşamış oldukları vaziyetten dolayı yalnız kalma düşüncesi onları esir alıyor.

 Bu denli hislere kapılmamaları için yapmamız gereken, gençleri sevgiden yoksun bırakmamaktır. Yüreklerine az da olsa dokunarak yüzlerine çizdiğiniz tebessüm, verdiğiniz değer ve sevgiden dolayıdır. Muhabbet birbirine açılan kapı gibidir. Her kapı açıldığında, bizleri bambaşka diyarlara götürür. Aile bağınız sevgi ile dokunmalı, hayattan tat alarak yaşam sürmeli, o anı yaşamayı evladınıza kendi tavrınızla göstermelisiniz. 

Diktiğiniz her fidana umut, mutluluk, sevgi, şefkat ve merhamet aşılayın. Gerisi çocuklarınız tarafından sizlere geri dönecektir.  Sağlıcakla kalın…