ZALİMLERİN ZULMÜNE UĞRAYANLAR

İlmi irfânı güzellikler ile dolu çevresinde çok sevilen, değer verilen, her dâim duâ edilen bir insan. Evet öyle bir kişiden bahsediyorum. Mevlâm her kuluna imtihan verdiği gibi, yüreği güzelliklerle dolu olan kuluna da bir imtihan verdi. O Allah'a inandı, Allah'ın emir ve yasaklarına, Kur'an-ı Kerim'in faziletine inandı ve her zulüm gören insanlar gibi bir durum yaşadı. Hiçbir zaman isyan etmedi, tefekkür etti. Rabbime teslim oldu, Rabb'ime inandı. Peygamber efendimizin hayatını örnek aldı. İsyan bayraklarını çekerek, hayatın ona getirdiği her şeyden vazgeçmeyi seçmedi. Tam aksine Rabbimin verdiğine râzı oldu. Artık yeni bir imtihandaydı, kim bilir belki Rabbimin mübarek Ramazan ayında verdiği imtihan, belki de ona verilen mükafattı. Sevdiği eşinin kalbi hüzünle dolmuş, gözlerinden akan her damla yaş duâlarla Allah’a bir seslenişti.

Annesi, babası, tüm sevdikleri kalben, rûhen, mânen dâima onu yalnız bırakmadılar. Hüzünlü bir kalp, yüreği üşüyen bir anne, teselli etmeye çalışan aile fertleri ve en değerli dostları... Allah'ın hikmetinden suâl olunmaz elbet. Belki de Rabbim sabrederek Allah'ın imtihanı diye kabul ettikleri için, hayatlarında daha güzel yollar açacak. Çevresindeki insanların söylemlerine ve yargılamalarına aldırmadılar. Elleri semâda Rabb'ime seslendiler. Zulme uğrayan kandırılan birçok insan vardı ve oda bu insanlardan bir tanesiydi. Zalimler kol kol gezerken, o sancağı tevhid ile atan kalbinin faziletini rûhunda yaşatmaya devam ediyor ve ailesine de aşılıyordu. Dergâhında aralanan perde nûrlarla doluydu sanki. Allah'ın ilminden feyzinden yararlanmak gibisi var mı? kalpleri iman ve ibadetle dolu insanlardan zarar gelir mi? haksızlığa uğrayan zulüm gören insanların yaşadıklarıyla yargılamak doğru mu? bu durumu yaşayan bir insanın daha yüreğine derin oluk açıldı.

Peygamber efendimiz şöyle buyurur: “Hak etmediğin bir muamele gördüğünde unutma ki; O kişi senin değerini anlamadan ölmez. Çünkü Allah el hakemdir.” Onlar hakka sığındılar, adalet hakta dediler şimdi ise görmüş oldukları muâmele doğru mu? değildi elbet. Lâkin insanlar dört bir yandan saldırır gibi yorumlar yapıyor, olumsuz konuşmalarla etraflarını kuşatıyordu. Peki ey insanoğlu böyle yaparak eline ne geçiyor? o insanların yüreği tarumar olmuş, hüzünle dolmuş, haksızlığa uğramış vaziyette iken, nasıl böyle bir davranış sergileyebiliyorsun ve başını yastığa nasıl rahat koyabiliyorsun? vicdanını hiç yokladın mı?

Sende yaptığın her şeyle Allah tarafından sınanacaksın. Nasıl anılacaksın hiç düşündün mü? Allah'ın adalet terazisi şaşmaz hiçbir zaman. Kardeşi bir zaman bir kelâm yazdı hüzün defterine “kendini sahipsiz zannetme sakın! farzet ki kimse yok Allah var. Allah varken ne gam olur ne de keder bu da zaten sana yeter.” Hatırına bu cümle düştü yüreğinin en derinliklerine... Yüzünü göğe kaldırarak içinden “sevdiğim secde de duâlarla anılmak ne kadar güzel, Allah seni ne kadar çok seviyor ki ismen sana duâlar ediyor her sevdiğin insanlar” dedi. Elem dolu gecenin bir gün mutlulukla mühürleneceği zamanı sabırla bekliyor ve her şeyde bir hayır vardır diye düşünüyordu. Ancak olan biteni yaşayan kimse unutamazdı. Eşinin rûhu sıla kokuyor gönlü kavuşacağı ânı bekliyor “Asla yalnız değilsin yanında önce Allah, sonra ben varım bunu unutma” dediği zamanı hatırlayıp dört elden sımsıkı sarıldı hayata. Alnı secdeye değdiği vakit manevî iklimin güzelliğini yaşadı. İçinde yaşadığı durumu kimse anlayamazdı. Tâki aynı durumu yaşayana kadar... Zalimlerin zulmü hiçbir zaman yanına kalmaz. Varsın onlar zafer bayraklarıyla kazandık desinler Allah'ın adaletine inananlardan olmaya devam edelim ki özümüzü yitirmeyelim. Zalimler zafer nâraları atmaya devam etsin elbet bir gün hak yerini bulacaktır vesselâm.