KADIN

Gökyüzüydü kadın,

Arşı âlemin merkezinde

Hem sevmek hem de sevilmek ruhuna nasip olmuştu.

Geceleri ayla yarendi ve gündüzleri güneşle…

Duaydı kadın,

Hz. Ayşe’nin secdesindeydi.

Hz. Meryem’in sükûtundaki manada gizliydi ve Hz. Züleyha’nın imtihanın içindeki sırrında…

Cennetti kadın,

Bir kere kovulmuştu yalancı bir elmanın uğruna,

Sonra doğurduğu çocuğuyla binlerce kere yeniden serildi cennet ayaklarına…

BAZEN

Bazen bir ömür boyu bir uçurum taşırız içimizde ve fark etmeyiz. Bu devasa uçurumun her köşesinde zehirli yabani otlar büyütürüz. Yok, olmayan dertlere deva biliriz bu zehirli otları. Oysa tek deva kalbimize sürdüğümüz avuçlarımızdaki duadan ibarettir.

Bazen bir ömür boyu bir verem mikrobunu büyütürüz ciğerlerimizde ve fark etmeyiz. Düşündükçe aşkla dolan, tükürdükçe kana boyayan, hissiz, boş vermiş ve çaresiz bir hazla dolaşan, sevaplarımızın arasına karışmış kadavradan farksızdır oysa…

Bazen bir ömür boyu bir okyanusu taşırız içimizde ve fark etmeyiz. Bu heybetli okyanusun derinliklerinde rengârenk balıklar besleriz. Varılamayacak ülkeler inşa ederiz incilerden ve mercanlardan. Oysa tek vatanımız göğüs kafesimizdeki kalbimizden ibarettir.

Bazen bir ömür boyu bir çocuk taşırız içimizde ve fark etmeyiz. Onun nasıl hayata karşı kafa tuttuğunu hiç bilmeden, gözlerinde elmas tanesi büyüklüğünde taşıdığı kederi hiç görmeden; büyütürüz o çocuğu içimizde. Oysa o çocuk hep yarımdır ve asla büyüyemez. Masallardaki hırçın cüceden ibarettir artık hayatı…

Bazen bir ömür boyu bir imkânsızı taşırız içimizde ve fark etmeyiz. Önlenemez bir vedaya hapsolmuş. Onu ipeklere de sarsak, pamuklara da dolasak gidecektir bir gün yalnız bunu biliriz…