DURAKLAR...

Normal süresine 2 dakika 10 saniye varken binmişti halk otobüsüne. O sabah yüzünü ilk yıkayan gözyaşları olmuştu. Gideceği yer şehir içi olsa da son durakta inecekti. Yolun ne kadar uzun olduğunu bilmiyordu. Otobüs kalabalıktı ama yanında oturanlardan başka kimseyi tanımıyordu. Zaten kendinin Demir olduğunu da yanındakilerden öğrenmişti. Vakit ilerledikçe tanımaya başladı diğer yolcuları. Herkes, kendi son durağında iniyordum. Birinin son durağı bir başkasının ilk durağıydı.

Otobüs her durağa yaklaştığında bir başka otobüs yanaşıyordu yanına, orada da durum aynıydı.

Vakit ilerledikçe yanında oturanlar çoğaldı. Zaman zaman yanından kalkıp gidenler de oluyordu tabii ki. Giden herkes için kendini suçluyor, teselli yeni gelenlerde buluyordu. 20’ci durakta fark etti karşısındaki güzel kızı, 23’cü durakta yan yana gelmişlerdi. 25’inci durak farklıydı, otobüse Demir’e çok benzeyen biri binmişti. Yüzü gözyaşlarıyla yıkamıştı. Zor bir yolculuk geçiriyorlardı. 40’ıncı durağa geldiklerinde ona ilk Demir diye seslenen adam yolculuğunu bitirmiştir.

Hemen yanında oturan teyze sadece 3 durak daha kalabilirdi. Bu duruma alışmaya çalışan Demir’e yalnızca 40 durak eşlik edebilmişti sevdiği güzel kız. Hiçbir zaman yılmadı. Birçok öğüt dağıttı otobüste. Belli ki saygınlığı vardı. Eskiler pek sevmese de “HOCAM” diyordu yeni binenler; iyisiyle kötüsüyle birçok durak atlattı. Kendisine çok benzeyen adamı 84. durakta yalnız bıraktı.

Yazar Serkan Şengül 84 yaşında vefat eden ilkokul öğretmeninin yaşam yolculuğunu böyle hikayeleştirmiş. Hikayeyi sizlere aynen aktarmaya çalışırken, şehir içi otobüs ile yapılan yolculukların aslında ne kadar insan ömrüne benzediğini fark ettim. Gerçekten yaşam otobüsüne binenlerin kimisinin birinci durakta, kimisinin bir başka durakta, bazılarımızın da, son durak denilen bilmem kaçıncı durakta indiğini bilmeden, yaşam otobüsü ile devam ediyoruz yolculuğumuzda…

Esenlikle kalınız.